amicus
Latín editar
| amicus | |
| clásico (AFI) | amīcus [äˈmiːkʊs̠] |
| eclesiástico (AFI) | amīcus [äˈmiːkus] |
| rima | iː.kus |
Etimología 1 editar
De amō, -āre ("amar") y el sufijo īcus.1
Adjetivo editar
| Comparación | |
| Comparativo: | amīcior |
| Superlativo: | amīcissimus |
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | amīcus | amīca | amīcum | amīcī | amīcae | amīca |
| Vocativo | amīce | amīca | amīcum | amīcī | amīcae | amīca |
| Acusativo | amīcum | amīcam | amīcum | amīcōs | amīcās | amīca |
| Genitivo | amīcī | amīcae | amīcī | amīcōrum | amīcārum | amīcōrum |
| Dativo | amīcō | amīcae | amīcō | amīcīs | amīcīs | amīcīs |
| Ablativo | amīcō | amīcā | amīcō | amīcīs | amīcīs | amīcīs |
Sustantivo masculino editar
2.ª declinación (-us)
| ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | amīcus | amīcī |
| Vocativo | amīce | amīcī |
| Acusativo | amīcum | amīcōs |
| Genitivo | amīcī | amīcōrum |
| Dativo | amīcō | amīcīs |
| Ablativo | amīcō | amīcīs |
- 3
- Amigo.
- 4
- Compañero, camarada.
- 5
- Partidario, aliado.
- 6
- Consejero, ministro, asesor, cortesano.
- Uso: contexto, imperial, especialmente posterior, augusto
Locuciones editar
- amicum est mihi: me place
Véase también editar
- amica: amiga (raro); meretriz (despectivo)
Referencias y notas editar
- ↑ Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press