pipo
Español editar
pipo | |
pronunciación (AFI) | [ˈpi.po] |
silabación | pi-po |
acentuación | llana |
longitud silábica | bisílaba |
rima | i.po |
Forma verbal editar
- 1
- Primera persona del singular (yo) del presente de indicativo de pipar.
Falisco editar
pibō | |
pronunciación (AFI) | [ˈpi.boː] |
Etimología editar
Del protoitálico *pibo- y *pibe-, y estos del protoindoeuropeo *pi-ph₃-e o *pi-ph₃-o- ("beber"). Cognado del latín bibō.
Verbo intransitivo editar
- 1
- Beber.
- Uso: se emplea también como transitivo.
Francés editar
pipo | |
pronunciación (AFI) | [pi.po] |
homófonos | pipeau, pipeaux, pipos |
Etimología editar
Si puedes, incorpórala: ver cómo
Sustantivo propio editar
- 1
- École polytechnique.
- Uso: jergal.
- Sinónimos: École polytechnique, Polytechnique, X.
Sustantivo femenino y masculino editar
Singular | Plural |
---|---|
pipo | pipos |
- 2
- Alumno de esta escuela.
- Uso: jergal.
Véase también editar
Italiano editar
pipo | |
pronunciación (AFI) | /ˈpi.po/ |
silabación | pi-po |
acentuación | llana |
longitud silábica | bisílaba |
rima | i.po |
Forma verbal editar
- 1
- Primera persona del singular (io) del presente de indicativo de pipare.
Información adicional editar
- Anagrama: oppi.
Latín editar
pipō | |
clásico (AFI) | [ˈpɪpɔ] |
eclesiástico (AFI) | [ˈpiːpo] |
rima | i.po |
Etimología editar
Del protoindoeuropeo *pip ("piar").
Verbo intransitivo editar
Portugués editar
pipo | |
brasilero (AFI) | [ˈpi.pu] |
gaúcho (AFI) | [ˈpi.po] |
europeo (AFI) | [ˈpi.pu] |
acentuación | llana |
longitud silábica | bisílaba |
rima | i.pu |
Sustantivo masculino editar
Singular | Plural |
---|---|
pipo | pipos |
- 1
- Variante de pipa.