ignoratus
Latín
ignōrātus
- ignoratus: [ ɪŋ.noːˈraː.tʊs ] (latín clásico, AFI)
Participio perfecto de ignōrō, -āre ("ignorar").
Forma verbal editar
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | ignōrātus | ignōrāta | ignōrātum | ignōrātī | ignōrātae | ignōrāta |
Vocativo | ignōrāte | ignōrāta | ignōrātum | ignōrātī | ignōrātae | ignōrāta |
Acusativo | ignōrātum | ignōrātam | ignōrātum | ignōrātōs | ignōrātās | ignōrāta |
Genitivo | ignōrātī | ignōrātae | ignōrātī | ignōrātōrum | ignōrātārum | ignōrātōrum |
Dativo | ignōrātō | ignōrātae | ignōrātō | ignōrātīs | ignōrātīs | ignōrātīs |
Ablativo | ignōrātō | ignōrātā | ignōrātō | ignōrātīs | ignōrātīs | ignōrātīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de ignōrō.
Adjetivo editar
- 2
- Hecho en ignorancia.
- Uso: dícese de acciones.1
Referencias y notas editar
- ↑ Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press