annus
LatínEditar
annus | |
Clásico (AFI): | [ˈan.nʊs] |
EtimologíaEditar
Del protoitálico *atno-, y este del protoindoeuropeo *h₂et-no- ("lo que va", "año"), de la raíz *h₂et- ("ir").[1] Compárese el sánscrito अत् (at, "ir"), अटति (aṭati, "el va") y el gótico 𐌰𐌸𐌽 (aþn, "año").[1]
Sustantivo masculinoEditar
2.ª declinación (-us)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | annus | annī |
Vocativo | anne | annī |
Acusativo | annum | annōs |
Genitivo | annī | annōrum |
Dativo | annō | annīs |
Ablativo | annō | annīs |
- 2
- Año.
- 3
- Estación del año.
- Uso: Literario
- 5
- Vida.
- Uso: Literario
- 6 Política.
- Madurez, mayoría de edad.
LocucionesEditar
Locuciones con «annus»
|
|
Información adicionalEditar
Derivados de annus en latín
Descendientes de «annus» en otras lenguas:
|
|
Véase tambiénEditar
Referencias y notasEditar
- ↑ 1,0 1,1 de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 43/44. ISBN 978-90-04-16797-1