consentio
cōnsentiō | |
clásico (AFI) | [kõːˈsɛn.tɪ.oː] [kɔnˈsɛn.tɪ.oː] |
rima | en.ti.o |
Etimología
editarDel prefijo con- y sentiō, -īre ('sentir').[1]
Verbo transitivo
editarConjugación
editarFlexión de consentiōcuarta conjugación, perfecto con s, intransitivo
Flexión de consentiōcuarta conjugación, perfecto con s
Referencias y notas
editar- ↑ Oxford Latin Dictionary. Editado por: P. G. W. Glare. Editorial: Oxford University Press. Oxford, 1983.