mansuetum

Latín

mānsuētum
clásico (AFI)	[man.sʊˈeː.tũː] [mãː.sʊˈeː.tũː]
rima	u.e.tum

Forma verbal

1

Supino acusativo de mānsuescō.

Forma de participio

2

Nominativo singular neutro de mānsuētus, participio perfecto pasivo de mānsuescō.

3

Acusativo singular neutro de mānsuētus.

4

Vocativo singular neutro de mānsuētus.

5

Acusativo singular masculino de mānsuētus.