mirus
Latín editar
| mīrus | |
| clásico (AFI) | [ˈmiː.rʊs] |
| rima | i.rus |
Etimología editar
Del protoitálico *smeiro-, y este del protoindoeuropeo *sméi-ro- ("risa").1 Compárese el sánscrito ásmera (á-smera "sin sonreír") y smáyate ("sonríe"), el griego antiguo φιλομμειδής (pʰilommeidēs) (pʰilo-mmeidēs "a quien le gusta reír"), el letón smiêt ("reír") y el tocario B smiyäm ("sonreír").1
Adjetivo editar
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | mīrus | mīra | mīrum | mīrī | mīrae | mīra |
| Vocativo | mīre | mīra | mīrum | mīrī | mīrae | mīra |
| Acusativo | mīrum | mīram | mīrum | mīrōs | mīrās | mīra |
| Genitivo | mīrī | mīrae | mīrī | mīrōrum | mīrārum | mīrōrum |
| Dativo | mīrō | mīrae | mīrō | mīrīs | mīrīs | mīrīs |
| Ablativo | mīrō | mīrā | mīrō | mīrīs | mīrīs | mīrīs |
Referencias y notas editar
- ↑ 1,0 1,1 de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 382. ISBN 978-90-04-16797-1