mons
Entradas similares: móns
Latín editar
mons | |
clásico (AFI) | [mõːs̠] |
eclesiástico (AFI) | [mɔns] |
rima | ons |
Etimología 1 editar
Del protoitálico *monti-, y este del protoindoeuropeo.1 Compárese el avéstico maiti- ("montaña", "altura"), el nórdico antiguo mønir ("cumbre de un techo"), el córnico antiguo menit ("montaña") y el galés mynydd ("montaña").1
→ mentum, minae.
Sustantivo masculino editar
3.ª declinación (m/f -i)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | mōns | montēs |
Vocativo | mōns | montēs |
Acusativo | montem | montēs o montīs |
Genitivo | montis | montium |
Dativo | montī | montibus |
Ablativo | monte | montibus |
- 1
- Montaña.
- Ejemplo: parturiunt montes, nascetur ridiculus mus. (posible referencia sin formato: - Están pariendo las montañas, un ridículo ratón nacerá.).
- Ejemplo:
'In his autem,' inquit 'quae videntur retractari et corrigi debuisse, is maxime locus est, qui de monte Aetna factus est. Nam cum Pindari, veteris poetae, carmen, quod de natura atque flagrantia montis cius compositum est, aemulari vellet, eiusmodi sententias et verba molitus est, ut Pindaro quoque ipso, qui nimis opima pinguique esse facundia existimatus est, insolentior hoc quidem in loco tumidiorque sit.' (posible referencia sin formato: Gelio, Noctes Atticae, XVII, 10:8).
- 4
- Animal montano o salvaje, fiera.
- Uso: propio del bajo latín, plm, metonimia usada generalmente en la lengua literaria, en especial en la poética
Locuciones editar
Información adicional editar
- Derivados: montanus, monticola, montifer, montivagus, montuosus
|
Véase también editar
Referencias y notas editar
- ↑ 1,0 1,1 de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 387. ISBN 978-90-04-16797-1