fortuitus
fortuitus | |
clásico (AFI) | [fɔrˈt̪uɪt̪ʊs̠] |
eclesiástico (AFI) | [forˈt̪uːit̪us] |
rima | u.i.tus |
Etimología
editarDe fors, "azar", a su vez de ferre, "acarrear", en última instancia del protoindoeuropeo *bhrtis-
Adjetivo
editar1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | fortuitus | fortuita | fortuitum | fortuitī | fortuitae | fortuita |
Vocativo | fortuite | fortuita | fortuitum | fortuitī | fortuitae | fortuita |
Acusativo | fortuitum | fortuitam | fortuitum | fortuitōs | fortuitās | fortuita |
Genitivo | fortuitī | fortuitae | fortuitī | fortuitōrum | fortuitārum | fortuitōrum |
Dativo | fortuitō | fortuitae | fortuitō | fortuitīs | fortuitīs | fortuitīs |
Ablativo | fortuitō | fortuitā | fortuitō | fortuitīs | fortuitīs | fortuitīs |