locupletior

Latín

locuplētior
clásico (AFI)	[lɔ.kʊpˈleː.tɪ.ɔr] [lɔ.kʊˈpleː.tɪ.ɔr]
rima	e.ti.or

Etimología

Si puedes, incorpórala: ver cómo.

Adjetivo

locuplētior, locuplētior, locuplētius

3.ª declinación (de dos terminaciones, comparativos: -ior, -ius)
	Singular		Plural
	Masculino Femenino	Neutro	Masculino Femenino	Neutro
Nominativo	locuplētior	locuplētius	locuplētiōrēs	locuplētiōra
Vocativo	locuplētior	locuplētius	locuplētiōrēs	locuplētiōra
Acusativo	locuplētiōrem	locuplētius	locuplētiōrēs	locuplētiōra
Genitivo	locuplētiōris	locuplētiōris	locuplētiōrum	locuplētiōrum
Dativo	locuplētiōrī	locuplētiōrī	locuplētiōribus	locuplētiōribus
Ablativo	locuplētiōre	locuplētiōre	locuplētiōribus	locuplētiōribus
Locativo	{{{25}}}	{{{26}}}	{{{27}}}	{{{28}}}

1

Comparativo de locuplēs.