coniugatio
Latín editar
coniugātiō | |
clásico (AFI) | [kɔn.jʊˈgaː.tɪ.oː] |
rima | a.ti.o |
Etimología editar
De coniugō, -āre ("unirse en matrimonio") y el sufijo tiō, y aquel del prefijo con- y iugō, -āre ("unir", "juntar").1 En el sentido gramatical, Calco del griego antiguo συζυγία
Sustantivo femenino editar
3.ª declinación (m/f consonante)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | coniugātiō | coniugātiōnēs |
Vocativo | coniugātiō | coniugātiōnēs |
Acusativo | coniugātiōnem | coniugātiōnēs |
Genitivo | coniugātiōnis | coniugātiōnum |
Dativo | coniugātiōnī | coniugātiōnibus |
Ablativo | coniugātiōne | coniugātiōnibus |
- 1 Lingüística
- Conexión etimológica; también mezcla, combinación, conjugación.1
- b Filosofía
- Conclusión.2
- c Lingüística
- Conjugación de los verbos.
Descendientes editar
Véase también editar
- Wikipedia en latín tiene un artículo sobre coniugatio.
Referencias y notas editar
- ↑ 1,0 1,1 Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
- ↑ 2,0 2,1 Georges, Heinrich (1913). "coniugatio". En: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Darmstadt: Wissenschaftliche Buchgesellschaft