discuneatus
Latín editar
discuneātus | |
clásico (AFI) | [ˌdɪs.kʊ.nɛˈaː.tʊs] |
rima | e.a.tus |
Etimología editar
Del prefijo dis- y cuneātus ("hendido con una cuña", participio perfecto de cuneō "hender con una cuña").1
Adjetivo editar
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | discuneātus | discuneāta | discuneātum | discuneātī | discuneātae | discuneāta |
Vocativo | discuneāte | discuneāta | discuneātum | discuneātī | discuneātae | discuneāta |
Acusativo | discuneātum | discuneātam | discuneātum | discuneātōs | discuneātās | discuneāta |
Genitivo | discuneātī | discuneātae | discuneātī | discuneātōrum | discuneātārum | discuneātōrum |
Dativo | discuneātō | discuneātae | discuneātō | discuneātīs | discuneātīs | discuneātīs |
Ablativo | discuneātō | discuneātā | discuneātō | discuneātīs | discuneātīs | discuneātīs |
- Ejemplo: ita securi grassantur extrahuntque carnes. illae [conchae] se contrahunt, sed frustra, discuneatae. Plinio el viejo (77-78 d. C.). «Liber IX (Aquatilium naturae) 90», Naturalis Historia.
Referencias y notas editar
- ↑ 1,0 1,1 Georges, Karl Ernst (1913) "discuneatus". En: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover: Hahnsche Buchhandlung