elaboratio
| ēlabōrātiō | |
| clásico (AFI) | [ˌeː.la.boːˈraː.tɪ.oː] |
| rima | a.ti.o |
Etimología
editarDe ēlabōrō, -āre ("esforzarse", "afanarse") y el sufijo tiō, y aquel del prefijo ex- y labōrō, -āre ("trabajar").[1]
Sustantivo femenino
editar3.ª declinación (m/f consonante)
| ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | ēlabōrātiō | ēlabōrātiōnēs |
| Vocativo | ēlabōrātiō | ēlabōrātiōnēs |
| Acusativo | ēlabōrātiōnem | ēlabōrātiōnēs |
| Genitivo | ēlabōrātiōnis | ēlabōrātiōnum |
| Dativo | ēlabōrātiōnī | ēlabōrātiōnibus |
| Ablativo | ēlabōrātiōne | ēlabōrātiōnibus |
- Ejemplo:
non haec videntur reperiri posse sine elaboratione et sumptione operaeAnónimo. Rhetorica ad Herennium vol. 5. Capítulo 32. Circa 90 A.C.
- Ejemplo: