expertus
Latín
expertus
- expertus: [ ɛksˈpɛr.tʊs ] (latín clásico, AFI)
Forma verbal editar
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | expertus | experta | expertum | expertī | expertae | experta |
Vocativo | experte | experta | expertum | expertī | expertae | experta |
Acusativo | expertum | expertam | expertum | expertōs | expertās | experta |
Genitivo | expertī | expertae | expertī | expertōrum | expertārum | expertōrum |
Dativo | expertō | expertae | expertō | expertīs | expertīs | expertīs |
Ablativo | expertō | expertā | expertō | expertīs | expertīs | expertīs |
- 1
- Participio perfecto activo de experior.1
Adjetivo editar
- b
- Que fue demostrado ser verdadero.1