peñseañ

Bretón

peñseañ
pronunciación (AFI)	/pẽˈseː.ã/
variantes	peñseal, peñseiñ

Etimología

De peñse y el sufijo -añ.

Verbo intransitivo

1 Náutica

Naufragar.

Conjugación

Conjugación de peñseañ

Formas no personales
Infinitivo	peñseañ
Participio presente	o peñseañ
Participio pasado	peñseet
Formas personales
número	singular				plural			pasiva
persona	1.ª	2.ª	3.ª masculino	3.ª femenino	1.ª	2.ª	3.ª	impersonal
Modo indicativo
Presente	peñsean	peñseez	peñse	peñse	peñseomp	peñseit	peñseont	peñseer
Pretérito imperfecto	peñseen	peñsees	peñsee	peñsee	peñseemp	peñseec'h	peñseent	peñseed
Pretérito perfecto	peñseis	peñsejout	peñseas	peñseas	peñsejomp	peñsejoc'h	peñsejont	peñsejod
Futuro	peñsein	peñsei	peñseo	peñseo	peñseimp	peñseot	peñseint	peñseor
Modo condicional
Presente	peñsefen	peñsefes	peñsefe	peñsefe	peñsefemp	peñsefec'h	peñsefent	peñsefed
Pretérito	peñsejen	peñsejes	peñseje	peñseje	peñsejemp	peñsejec'h	peñsejent	peñsejed
Modo imperativo
Presente		peñse	peñseet	peñseet	peñseomp	peñseit	peñseent
Nota: Las formas subrayadas actúan también como formas dependientes del verbo