dalla
dalla | |
yeísta (AFI) | [ˈd̪a.ʝa] |
no yeísta (AFI) | [ˈd̪a.ʎa] |
sheísta (AFI) | [ˈd̪a.ʃa] |
zheísta (AFI) | [ˈd̪a.ʒa] |
silabación | da-lla |
acentuación | llana |
longitud silábica | bisílaba |
rimas | a.ʃa, a.ʝa, a.ʎa, a.ʒa |
Forma flexiva
editarForma verbal
editar- 1
- Tercera persona del singular (él, ella, ello; usted, 2.ª persona) del presente de indicativo de dallar.
- 2
- Segunda persona del singular (tú) del imperativo afirmativo de dallar.
dalla | |
central (AFI) | [ˈda.ʎə] |
valenciano (AFI) | [ˈda.ʎa] |
baleárico (AFI) | [ˈda.ʎə] |
acentuación | llana |
longitud silábica | bisílaba |
rima | a.ʎə |
Etimología 1
editarForma flexiva
editarForma verbal
editar- 1
- Tercera persona del singular (ella, ell, vostè) del presente de indicativo de dallar.
- Ejemplo: Cap pagés dalla el blat quan plou.
dalla | |
pronunciación (AFI) | [da.la] |
homófonos | dallas, dallât |
rima | a |
Forma flexiva
editarForma verbal
editar- 1
- Tercera persona del singular (elle, on, il) del pretérito de indicativo de daller.
Yuracaré
editarReferencias y notas
editar- «dalla» en Gran diccionari de la llengua catalana. Editorial: Institut d'Estudis Catalans. Barcelona, 1998.