laetatio
| laetātiō | |
| clásico (AFI) | [laɪˈtaː.tɪ.oː] |
| rima | a.ti.o |
Etimología
editarDe laetor, -ārī ("alegrarse") y el sufijo tiō, en última instancia de laetus ("abundante", "alegre", etc.).[1]
Sustantivo femenino
editar3.ª declinación (m/f consonante)
| ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | laetātiō | laetātiōnēs |
| Vocativo | laetātiō | laetātiōnēs |
| Acusativo | laetātiōnem | laetātiōnēs |
| Genitivo | laetātiōnis | laetātiōnum |
| Dativo | laetātiōnī | laetātiōnibus |
| Ablativo | laetātiōne | laetātiōnibus |