presente activo pūnior, presente infinitivo pūnīrī, perfecto activo pūnītus sum. (deponente)
- 1
- Forma alternativa (deponente) de pūniō.[1]
Flexión de pūniorcuarta conjugación deponente
indicativo
|
singular
|
plural
|
primera
|
segunda
|
tercera
|
primera
|
segunda
|
tercera
|
activo
|
presente
|
pūnior
|
pūnīris, pūnīre
|
pūnītur
|
pūnīmur
|
pūnīminī
|
pūniuntur
|
imperfecto
|
pūniēbar
|
pūniēbāris, pūniēbāre
|
pūniēbātur
|
pūniēbāmur
|
pūniēbāminī
|
pūniēbantur
|
futuro
|
pūniar
|
pūniēris, pūniēre
|
pūniētur
|
pūniēmur
|
pūniēminī
|
pūnientur
|
perfecto
|
pūnītus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum)
|
pluscuamperfecto
|
pūnītus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum)
|
futuro perfecto
|
pūnītus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum)
|
subjuntivo
|
singular
|
plural
|
primera
|
segunda
|
tercera
|
primera
|
segunda
|
tercera
|
activo
|
presente
|
pūniar
|
pūniāris, pūniāre
|
pūniātur
|
pūniāmur
|
pūniāminī
|
pūniantur
|
imperfecto
|
pūnīrer
|
pūnīrēris, pūnīrēre
|
pūnīrētur
|
pūnīrēmur
|
pūnīrēminī
|
pūnīrentur
|
perfecto
|
pūnītus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum)
|
pluscuamperfecto
|
pūnītus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum)
|
imperativos
|
activo
|
pasivo
|
presente (2ª persona)
|
futuro (2ª persona)
|
futuro (3ª persona)
|
presente (2ª persona)
|
futuro (2ª persona)
|
futuro (3ª persona)
|
|
singular
|
pūnīre
|
pūnītor
|
pūnītor
|
—
|
—
|
—
|
plural
|
pūnīminī
|
—
|
pūniuntor
|
—
|
—
|
—
|
|
presente
|
perfecto
|
futuro
|
presente
|
perfecto
|
futuro
|
infinitivos
|
pūnīrī
|
pūnītus esse
|
|
—
|
—
|
—
|
participios
|
pūniēns (pūnientis)
|
pūnītus -a,-um
|
|
—
|
—
|
—
|
|
gerundio
|
gerundivo
|
supino
|
acusativo
|
genitivo
|
dativo/ablativo
|
acusativo
|
dativo/ablativo
|
pūniendum
|
pūniendī
|
pūniendō
|
pūniendus -nda,-ndum
|
pūnītum
|
pūnītū
|
- ↑ Oxford Latin Dictionary. Editado por: P. G. W. Glare. Editorial: Oxford University Press. Oxford, 1983.