Del prefijo dis- y percutiō ("golpear").1
Verbo transitivo
editar
presente activo dispercutiō, presente infinitivo dispercutere, perfecto activo dispercussī, supino dispercussum.
- 1
- Despedazar, reventar (de un golpe).1
- Uso: poco usado, preclásico
Flexión de dispercutiōtercera conjugación (-io), perfecto con s
indicativo
|
singular
|
plural
|
primera
|
segunda
|
tercera
|
primera
|
segunda
|
tercera
|
activo
|
presente
|
dispercutiō
|
dispercutis
|
dispercutit
|
dispercutimus
|
dispercutitis
|
dispercutiunt
|
imperfecto
|
dispercutiēbam
|
dispercutiēbās
|
dispercutiēbat
|
dispercutiēbāmus
|
dispercutiēbātis
|
dispercutiēbant
|
futuro
|
dispercutiam
|
dispercutiēs
|
dispercutiet
|
dispercutiēmus
|
dispercutiētis
|
dispercutient
|
perfecto
|
dispercussī
|
dispercussistī
|
dispercussit
|
dispercussimus
|
dispercussistis
|
dispercussērunt, dispercussēre
|
pluscuamperfecto
|
dispercusseram
|
dispercusserās
|
dispercusserat
|
dispercusserāmus
|
dispercusserātis
|
dispercusserant
|
futuro perfecto
|
dispercusserō
|
dispercusseris
|
dispercusserit
|
dispercusserimus
|
dispercusseritis
|
dispercusserint
|
pasivo
|
presente
|
dispercutior
|
dispercuteris, dispercutere
|
dispercutitur
|
dispercutimur
|
dispercutiminī
|
dispercutiuntur
|
imperfecto
|
dispercutiēbar
|
dispercutiēbāris, dispercutiēbāre
|
dispercutiēbātur
|
dispercutiēbāmur
|
dispercutiēbāminī
|
dispercutiēbantur
|
futuro
|
dispercutiar
|
dispercutiēris, dispercutiēre
|
dispercutiētur
|
dispercutiēmur
|
dispercutiēminī
|
dispercutientur
|
perfecto
|
dispercussus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum)
|
pluscuamperfecto
|
dispercussus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum)
|
futuro perfecto
|
dispercussus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum)
|
subjuntivo
|
singular
|
plural
|
primera
|
segunda
|
tercera
|
primera
|
segunda
|
tercera
|
activo
|
presente
|
dispercutiam
|
dispercutiās
|
dispercutiat
|
dispercutiāmus
|
dispercutiātis
|
dispercutiant
|
imperfecto
|
dispercuterem
|
dispercuterēs
|
dispercuteret
|
dispercuterēmus
|
dispercuterētis
|
dispercuterent
|
perfecto
|
dispercusserim
|
dispercusserīs
|
dispercusserit
|
dispercusserīmus
|
dispercusserītis
|
dispercusserint
|
pluscuamperfecto
|
dispercussissem
|
dispercussissēs
|
dispercussisset
|
dispercussissēmus
|
dispercussissētis
|
dispercussissent
|
pasivo
|
presente
|
dispercutiar
|
dispercutiāris, dispercutiāre
|
dispercutiātur
|
dispercutiāmur
|
dispercutiāminī
|
dispercutiantur
|
imperfecto
|
dispercuterer
|
dispercuterēris, dispercuterēre
|
dispercuterētur
|
dispercuterēmur
|
dispercuterēminī
|
dispercuterentur
|
perfecto
|
dispercussus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum)
|
pluscuamperfecto
|
dispercussus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum)
|
imperativos
|
activo
|
pasivo
|
presente (2ª persona)
|
futuro (2ª persona)
|
futuro (3ª persona)
|
presente (2ª persona)
|
futuro (2ª persona)
|
futuro (3ª persona)
|
|
singular
|
dispercute
|
dispercutitō
|
dispercutitō
|
dispercutere
|
dispercutitor
|
dispercutitor
|
plural
|
dispercutite
|
dispercutitōte
|
dispercutiuntō
|
dispercutiminī
|
—
|
dispercutiuntor
|
|
presente
|
perfecto
|
futuro
|
presente
|
perfecto
|
futuro
|
infinitivos
|
dispercutere
|
dispercussisse
|
dispercussūrus -a,-um esse
|
dispercutī
|
dispercussus -a,-um esse
|
dispercussum īrī
|
participios
|
dispercutiēns (dispercutientis)
|
—
|
dispercussūrus -a,-um
|
—
|
dispercussus -a,-um
|
—
|
|
gerundio
|
gerundivo
|
supino
|
acusativo
|
genitivo
|
dativo/ablativo
|
acusativo
|
dativo/ablativo
|
dispercutiendum
|
dispercutiendī
|
dispercutiendō
|
dispercutiendus -a,-um
|
dispercussum
|
dispercussū
|
Referencias y notas
editar
- ↑ 1,0 1,1 Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press