insuetus
Latín
īnsuētus 1
- insuetus: [ ĩː.sʊˈeː.tʊs ] o [ ɪn.sʊˈeː.tʊs ] (latín clásico, AFI)
Del prefijo in-2 ("no") y suētus ("acostumbrado"), participio perfecto pasivo de suescō, -scere ("acostumbrarse").1
Adjetivo editar
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | īnsuētus | īnsuēta | īnsuētum | īnsuētī | īnsuētae | īnsuēta |
Vocativo | īnsuēte | īnsuēta | īnsuētum | īnsuētī | īnsuētae | īnsuēta |
Acusativo | īnsuētum | īnsuētam | īnsuētum | īnsuētōs | īnsuētās | īnsuēta |
Genitivo | īnsuētī | īnsuētae | īnsuētī | īnsuētōrum | īnsuētārum | īnsuētōrum |
Dativo | īnsuētō | īnsuētae | īnsuētō | īnsuētīs | īnsuētīs | īnsuētīs |
Ablativo | īnsuētō | īnsuētā | īnsuētō | īnsuētīs | īnsuētīs | īnsuētīs |
- 1
- No acostumbrado.1
- Sinónimo: īncōnsuētus
īnsuētus 2
- insuetus: [ ĩː.sʊˈeː.tʊs ] o [ ɪn.sʊˈeː.tʊs ] (latín clásico, AFI)
Forma verbal editar
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | īnsuētus | īnsuēta | īnsuētum | īnsuētī | īnsuētae | īnsuēta |
Vocativo | īnsuēte | īnsuēta | īnsuētum | īnsuētī | īnsuētae | īnsuēta |
Acusativo | īnsuētum | īnsuētam | īnsuētum | īnsuētōs | īnsuētās | īnsuēta |
Genitivo | īnsuētī | īnsuētae | īnsuētī | īnsuētōrum | īnsuētārum | īnsuētōrum |
Dativo | īnsuētō | īnsuētae | īnsuētō | īnsuētīs | īnsuētīs | īnsuētīs |
Ablativo | īnsuētō | īnsuētā | īnsuētō | īnsuētīs | īnsuētīs | īnsuētīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de īnsuescō ("acostumbrarse").1
- Nota: Atención, a pesar de ser homófono de īnsuētus1 es de significado opuesto.