-or
-or | |
pronunciación (AFI) | [ˈoɾ] |
silabación | or |
acentuación | monosílaba |
longitud silábica | monosílaba |
rima | oɾ |
Etimología 1
editarDel latín -or, -ōris (tercera declinación), usado para formar sustantivos abstractos.
Sufijo masculino
editarVéase también
editar- Categoría:ES:Palabras con el sufijo -or en Wikcionario.
Traducciones
editarTraducciones [▲▼]
Etimología 2
editarDel latín -tor/-sor, -tōris/-sōris (agente).
Sufijo femenino y masculino
editarInformación adicional
editarVéase también
editar- Categoría:ES:Palabras con el sufijo -or en Wikcionario.
Traducciones
editar-or | |
Reino Unido (AFI) | /ə/ |
EE. UU. (AFI) | /ɚ/ |
homófonos | en acentos no róticos |
Etimología 1
editar-or | |
clásico (AFI) | -or [ɔr] |
eclesiástico (AFI) | -or [ɔr] |
rima | or |
Etimología 1
editarAlteración fonética ((rotacismo)) de -ōs (latín preclásico), este del protoitálico *-ōs, del protoindoeuropeo *-ōs; compárese el latín preclásico colōs con el clásico color, preclásico honōs vs. clásico honor, preclásico labōs vs. clásico labor, etc.[1]
Originalmente a partir de verbos de la segunda conjugación -eō (protoindoeuropeo *-e/o-).[1]
Sufijo sustantivo masculino
editar3.ª declinación (m/f consonante) | ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | -or | -ōrēs |
Vocativo | -or | -ōrēs |
Acusativo | -ōrem | -ōrēs |
Genitivo | -ōris | -ōrum |
Dativo | -ōrī | -ōribus |
Ablativo | -ōre | -ōribus |
- 1
- Forma sustantivos abstractos, mayormente de verbos de la segunda conjugación (-eō) o de adjetivos en -idus.[2]
- Ejemplo: candor (de candeō), rubor (de rubeō), etc.
- Ejemplo: amor (de amō), clāmor (de clāmō), furor (de furō), etc.
Referencias y notas
editar- 1 2 D. Gary Miller. Latin Suffixal Derivatives in English and their Indo-European Ancestry. Página 70. Editorial: Oxford University Press. Oxford, 2006. ISBN: 0199285055.
- ↑ Oxford Latin Dictionary. Editado por: P. G. W. Glare. Editorial: Oxford University Press. Oxford, 1983.