bucinar
Español editar
bucinar | |
seseante (AFI) | [bu.siˈnaɾ] |
no seseante (AFI) | [bu.θiˈnaɾ] |
silabación | bu-ci-nar |
acentuación | aguda |
longitud silábica | trisílaba |
parónimos | bocinar |
rima | aɾ |
Etimología editar
Del latín būcina, būcinae ("clarín").
Verbo transitivo editar
- 1
- Pregonar a son de trompeta, hacer que algo llegue ruidosamente al conocimiento público.1
- Uso: anticuado.
- Sinónimo: trompetear.
- Hiperónimo: publicar.
- Relacionado: vocear.
Verbo intransitivo editar
- 2
- Imitar el sonido del clarín o de la trompeta.1
- Uso: anticuado.
- Sinónimo: trompetear.
Conjugación editar
Traducciones editar
|
Referencias y notas editar
- ↑ 1,0 1,1 «bucinar», en Labernia, Pedro (1866). Novísimo diccionario de la lengua castellana. Barcelona: Espasa Hermanos. Tomo I.