diiudico

Latín

dīiūdicō
clásico (AFI)	[diːˈjuː.dɪ.koː]
grafías alternativas	dījūdicō^[1]
rima	i̯u.di.ko

Etimología

Del prefijo dis- y iūdicō ("juzgar").^[2]

Verbo transitivo

presente activo dīiūdicō, presente infinitivo dīiūdicāre, perfecto activo dīiūdicāvī, supino dīiūdicātum.

1: Decidir, resolver (una disputa o una cuestión en disputa).^[2]

b: Resolver (un conflicto, etc.).^[2]

2: Distinguir, diferenciar, discernir (una cosa de otra).^[2]

b: Intransitivo, con inter: distinguir (entre), diferenciar (entre).^[2]

Conjugación

Flexión de dīiūdicōprimera conjugación, perfecto con v

indicativo		singular			plural
indicativo		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	dīiūdicō	dīiūdicās	dīiūdicat	dīiūdicāmus	dīiūdicātis	dīiūdicant
	imperfecto	dīiūdicābam	dīiūdicābās	dīiūdicābat	dīiūdicābāmus	dīiūdicābātis	dīiūdicābant
	futuro	dīiūdicābō	dīiūdicābis	dīiūdicābit	dīiūdicābimus	dīiūdicābitis	dīiūdicābunt
	perfecto	dīiūdicāvī	dīiūdicāvistī	dīiūdicāvit	dīiūdicāvimus	dīiūdicāvistis	dīiūdicāvērunt, dīiūdicāvēre
	pluscuamperfecto	dīiūdicāveram	dīiūdicāverās	dīiūdicāverat	dīiūdicāverāmus	dīiūdicāverātis	dīiūdicāverant
	futuro perfecto	dīiūdicāverō	dīiūdicāveris	dīiūdicāverit	dīiūdicāverimus	dīiūdicāveritis	dīiūdicāverint
pasivo	presente	dīiūdicor	dīiūdicāris, dīiūdicāre	dīiūdicātur	dīiūdicāmur	dīiūdicāminī	dīiūdicantur
	imperfecto	dīiūdicābar	dīiūdicābāris, dīiūdicābāre	dīiūdicābātur	dīiūdicābāmur	dīiūdicābāminī	dīiūdicābantur
	futuro	dīiūdicābor	dīiūdicāberis, dīiūdicābere	dīiūdicābitur	dīiūdicābimur	dīiūdicābiminī	dīiūdicābuntur
	perfecto	dīiūdicātus ^{-a, -um} sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum)
	pluscuamperfecto	dīiūdicātus ^{-a, -um} eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum)
	futuro perfecto	dīiūdicātus ^{-a, -um} erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum)
subjuntivo		singular			plural
subjuntivo		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	dīiūdicem	dīiūdicēs	dīiūdicet	dīiūdicēmus	dīiūdicētis	dīiūdicent
	imperfecto	dīiūdicārem	dīiūdicārēs	dīiūdicāret	dīiūdicārēmus	dīiūdicārētis	dīiūdicārent
	perfecto	dīiūdicāverim	dīiūdicāverīs	dīiūdicāverit	dīiūdicāverīmus	dīiūdicāverītis	dīiūdicāverint
	pluscuamperfecto	dīiūdicāvissem	dīiūdicāvissēs	dīiūdicāvisset	dīiūdicāvissēmus	dīiūdicāvissētis	dīiūdicāvissent
pasivo	presente	dīiūdicer	dīiūdicēris, dīiūdicēre	dīiūdicētur	dīiūdicēmur	dīiūdicēminī	dīiūdicentur
	imperfecto	dīiūdicārer	dīiūdicārēris, dīiūdicārēre	dīiūdicārētur	dīiūdicārēmur	dīiūdicārēminī	dīiūdicārentur
	perfecto	dīiūdicātus ^{-a, -um} sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum)
	pluscuamperfecto	dīiūdicātus ^{-a, -um} essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum)
imperativos		activo			pasivo
imperativos		presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)	presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)
	singular	dīiūdicā	dīiūdicātō	dīiūdicātō	dīiūdicāre	dīiūdicātor	dīiūdicātor
	plural	dīiūdicāte	dīiūdicātōte	dīiūdicantō	dīiūdicāminī	—	dīiūdicantor
		presente	perfecto	futuro	presente	perfecto	futuro
infinitivos		dīiūdicāre	dīiūdicāvisse	dīiūdicātūrus ^-a,-um esse	dīiūdicārī	dīiūdicātus ^-a,-um esse	dīiūdicātum īrī
participios		dīiūdicāns (dīiūdicantis)	—	dīiūdicātūrus ^-a,-um	—	dīiūdicātus ^-a,-um	—
		gerundio			gerundivo	supino
		acusativo	genitivo	dativo/ablativo	gerundivo	acusativo	dativo/ablativo
		dīiūdicandum	dīiūdicandī	dīiūdicandō	dīiūdicandus ^-a,-um	dīiūdicātum	dīiūdicātū

Referencias y notas

↑ medieval
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Oxford Latin Dictionary. Editado por: P. G. W. Glare. Editorial: Oxford University Press. Oxford, 1983.

[1] val

[ol-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Oxford Latin Dictionary. Editado por: P. G. W. Glare. Editorial: Oxford University Press. Oxford, 1983.

[1]

[2]