disiungo

Latín

disiungō
clásico (AFI)	[dɪsˈjʊŋ.goː]
variantes	dīiungō
rima	i̯un.ɡo

Etimología

Del prefijo dis- y iungō ("unir").

Verbo transitivo

presente activo disiungō, presente infinitivo disiungere, perfecto activo disiūnxī, supino disiūnctum.

1

Desmontar el yugo (de animales de tiro), desuncir, desguarnecer.

2

Separar, mantener separado (en sentido espacial o temporal).

b

Dividir en dos.

c

Disociar, desunir.

d

Dicho de las crías: destetar.

3

Romper (una relación, etc.).

4

Distinguir, diferenciar.

b

En lógica: reconocer como el opuesto (lógico).

Conjugación

Flexión de disiūnctōtercera conjugación, perfecto con s

indicativo		singular			plural
		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	disiūnctō	disiūnctis	disiūnctit	disiūnctimus	disiūnctitis	disiūnctunt
	imperfecto	disiūnctēbam	disiūnctēbās	disiūnctēbat	disiūnctēbāmus	disiūnctēbātis	disiūnctēbant
	futuro	disiūnctam	disiūnctēs	disiūnctet	disiūnctēmus	disiūnctētis	disiūnctent
	perfecto	disiūxī	disiūxistī	disiūxit	disiūximus	disiūxistis	disiūxērunt, disiūxēre
	pluscuamperfecto	disiūxeram	disiūxerās	disiūxerat	disiūxerāmus	disiūxerātis	disiūxerant
	futuro perfecto	disiūxerō	disiūxeris	disiūxerit	disiūxerimus	disiūxeritis	disiūxerint
pasivo	presente	disiūnctor	disiūncteris, disiūnctere	disiūnctitur	disiūnctimur	disiūnctiminī	disiūnctuntur
	imperfecto	disiūnctēbar	disiūnctēbāris, disiūnctēbāre	disiūnctēbātur	disiūnctēbāmur	disiūnctēbāminī	disiūnctēbantur
	futuro	disiūnctar	disiūnctēris, disiūnctēre	disiūnctētur	disiūnctēmur	disiūnctēminī	disiūnctentur
	perfecto	disiunctus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum)
	pluscuamperfecto	disiunctus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum)
	futuro perfecto	disiunctus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum)
subjuntivo		singular			plural
		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	disiūnctam	disiūnctās	disiūnctat	disiūnctāmus	disiūnctātis	disiūnctant
	imperfecto	disiūncterem	disiūncterēs	disiūncteret	disiūncterēmus	disiūncterētis	disiūncterent
	perfecto	disiūxerim	disiūxerīs	disiūxerit	disiūxerīmus	disiūxerītis	disiūxerint
	pluscuamperfecto	disiūxissem	disiūxissēs	disiūxisset	disiūxissēmus	disiūxissētis	disiūxissent
pasivo	presente	disiūnctar	disiūnctāris, disiūnctāre	disiūnctātur	disiūnctāmur	disiūnctāminī	disiūnctantur
	imperfecto	disiūncterer	disiūncterēris, disiūncterēre	disiūncterētur	disiūncterēmur	disiūncterēminī	disiūncterentur
	perfecto	disiunctus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum)
	pluscuamperfecto	disiunctus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum)
imperativos		activo			pasivo
		presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)	presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)
	singular	disiūncte	disiūnctitō	disiūnctitō	disiūnctere	disiūnctitor	disiūnctitor
	plural	disiūnctite	disiūnctitōte	disiūnctuntō	disiūnctiminī	—	disiūnctuntor
		presente	perfecto	futuro	presente	perfecto	futuro
infinitivos		disiūnctere	disiūxisse	disiunctūrus -a,-um esse	disiūnctī	disiunctus -a,-um esse	disiunctum īrī
participios		disiūnctēns (disiūnctentis)	—	disiunctūrus -a,-um	—	disiunctus -a,-um	—
		gerundio			gerundivo	supino
		acusativo	genitivo	dativo/ablativo		acusativo	dativo/ablativo
		disiūnctendum	disiūnctendī	disiūnctendō	disiūnctendus -a,-um	disiunctum	disiunctū