disputo

Entradas similares: disputó

Español

disputo
pronunciación (AFI)	[d̪isˈpu.t̪o]
silabación	dis-pu-to
acentuación	llana
longitud silábica	trisílaba
rima	u.to

Forma verbal

1: Primera persona del singular (yo) del presente de indicativo de disputar.

Latín

disputō
clásico (AFI)	[ˈdɪs.pʊ.to:]
rima	is.pu.to

Etimología

Del prefijo dis- y putō ("podar, limpiar, calcular, estimar, considerar, suponer, etc.").^[1]

Verbo intransitivo

presente activo disputō, presente infinitivo disputāre, perfecto activo disputāvī, supino disputātum.

1: Sacar en limpio, en claro, aclarar completamente.^[1]

2: Examinar mentalmente algún asunto desde todos los ángulos, sopesar.^[1]

Verbo transitivo

3: Especialmente en filosofía y retórica: presentar o tratar el pro y el contra de un asunto, aducir, razonar, discutir, disputar, debatir.^[1]

Conjugación

Flexión de disputōprimera conjugación, perfecto con v

indicativo		singular			plural
indicativo		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	disputō	disputās	disputat	disputāmus	disputātis	disputant
	imperfecto	disputābam	disputābās	disputābat	disputābāmus	disputābātis	disputābant
	futuro	disputābō	disputābis	disputābit	disputābimus	disputābitis	disputābunt
	perfecto	disputāvī	disputāvistī	disputāvit	disputāvimus	disputāvistis	disputāvērunt, disputāvēre
	pluscuamperfecto	disputāveram	disputāverās	disputāverat	disputāverāmus	disputāverātis	disputāverant
	futuro perfecto	disputāverō	disputāveris	disputāverit	disputāverimus	disputāveritis	disputāverint
pasivo	presente	disputor	disputāris, disputāre	disputātur	disputāmur	disputāminī	disputantur
	imperfecto	disputābar	disputābāris, disputābāre	disputābātur	disputābāmur	disputābāminī	disputābantur
	futuro	disputābor	disputāberis, disputābere	disputābitur	disputābimur	disputābiminī	disputābuntur
	perfecto	disputātus ^{-a, -um} sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum)
	pluscuamperfecto	disputātus ^{-a, -um} eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum)
	futuro perfecto	disputātus ^{-a, -um} erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum)
subjuntivo		singular			plural
subjuntivo		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	disputem	disputēs	disputet	disputēmus	disputētis	disputent
	imperfecto	disputārem	disputārēs	disputāret	disputārēmus	disputārētis	disputārent
	perfecto	disputāverim	disputāverīs	disputāverit	disputāverīmus	disputāverītis	disputāverint
	pluscuamperfecto	disputāvissem	disputāvissēs	disputāvisset	disputāvissēmus	disputāvissētis	disputāvissent
pasivo	presente	disputer	disputēris, disputēre	disputētur	disputēmur	disputēminī	disputentur
	imperfecto	disputārer	disputārēris, disputārēre	disputārētur	disputārēmur	disputārēminī	disputārentur
	perfecto	disputātus ^{-a, -um} sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum)
	pluscuamperfecto	disputātus ^{-a, -um} essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum)
imperativos		activo			pasivo
imperativos		presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)	presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)
	singular	disputā	disputātō	disputātō	disputāre	disputātor	disputātor
	plural	disputāte	disputātōte	disputantō	disputāminī	—	disputantor
		presente	perfecto	futuro	presente	perfecto	futuro
infinitivos		disputāre	disputāvisse	disputātūrus ^-a,-um esse	disputārī	disputātus ^-a,-um esse	disputātum īrī
participios		disputāns (disputantis)	—	disputātūrus ^-a,-um	—	disputātus ^-a,-um	—
		gerundio			gerundivo	supino
		acusativo	genitivo	dativo/ablativo	gerundivo	acusativo	dativo/ablativo
		disputandum	disputandī	disputandō	disputandus ^-a,-um	disputātum	disputātū

Referencias y notas

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 «disputo» en Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Karl Ernst Georges. Editorial: Hahnsche Buchhandlung. Hannover, 1913.

[g-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 «disputo» en Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Karl Ernst Georges. Editorial: Hahnsche Buchhandlung. Hannover, 1913.

[1]