monstro

Español

monstro
Pronunciación (AFI):	[ˈmons.tɾo]

Etimología

Del latín mōnstrum, y este de monēre.

Sustantivo masculino

Singular	Plural
monstro	monstros

1

Monstruo.

• Uso: anticuado

Traducciones

Traducciones

Latín

mōnstrō
Clásico (AFI):	[ˈmɔns.troː] [ˈmõːs.troː]
Variante:	mōstrō (arcaica)

• Audio (clásico)

  (aproximación)

Etimología

De moneō, -ēre ("recordar").

Verbo transitivo

presente activo mōnstrō, presente infinitivo mōnstrāre, perfecto activo mōnstrāvī, supino mōnstrātum.

1

Indicar, señalar, mostrar.

2

Enseñar.

3

Ordenar, designar.

4

Denunciar.

Conjugación

Flexión de mōnstrōprimera conjugación, perfecto con v

indicativo		singular			plural
		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	mōnstrō	mōnstrās	mōnstrat	mōnstrāmus	mōnstrātis	mōnstrant
	imperfecto	mōnstrābam	mōnstrābās	mōnstrābat	mōnstrābāmus	mōnstrābātis	mōnstrābant
	futuro	mōnstrābō	mōnstrābis	mōnstrābit	mōnstrābimus	mōnstrābitis	mōnstrābunt
	perfecto	mōnstrāvī	mōnstrāvistī	mōnstrāvit	mōnstrāvimus	mōnstrāvistis	mōnstrāvērunt, mōnstrāvēre
	pluscuamperfecto	mōnstrāveram	mōnstrāverās	mōnstrāverat	mōnstrāverāmus	mōnstrāverātis	mōnstrāverant
	futuro perfecto	mōnstrāverō	mōnstrāveris	mōnstrāverit	mōnstrāverimus	mōnstrāveritis	mōnstrāverint
pasivo	presente	mōnstror	mōnstrāris, mōnstrāre	mōnstrātur	mōnstrāmur	mōnstrāminī	mōnstrantur
	imperfecto	mōnstrābar	mōnstrābāris, mōnstrābāre	mōnstrābātur	mōnstrābāmur	mōnstrābāminī	mōnstrābantur
	futuro	mōnstrābor	mōnstrāberis, mōnstrābere	mōnstrābitur	mōnstrābimur	mōnstrābiminī	mōnstrābuntur
	perfecto	mōnstrātus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum)
	pluscuamperfecto	mōnstrātus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum)
	futuro perfecto	mōnstrātus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum)
subjuntivo		singular			plural
		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	mōnstrem	mōnstrēs	mōnstret	mōnstrēmus	mōnstrētis	mōnstrent
	imperfecto	mōnstrārem	mōnstrārēs	mōnstrāret	mōnstrārēmus	mōnstrārētis	mōnstrārent
	perfecto	mōnstrāverim	mōnstrāverīs	mōnstrāverit	mōnstrāverīmus	mōnstrāverītis	mōnstrāverint
	pluscuamperfecto	mōnstrāvissem	mōnstrāvissēs	mōnstrāvisset	mōnstrāvissēmus	mōnstrāvissētis	mōnstrāvissent
pasivo	presente	mōnstrer	mōnstrēris, mōnstrēre	mōnstrētur	mōnstrēmur	mōnstrēminī	mōnstrentur
	imperfecto	mōnstrārer	mōnstrārēris, mōnstrārēre	mōnstrārētur	mōnstrārēmur	mōnstrārēminī	mōnstrārentur
	perfecto	mōnstrātus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum)
	pluscuamperfecto	mōnstrātus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum)
imperativos		activo			pasivo
		presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)	presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)
	singular	mōnstrā	mōnstrātō	mōnstrātō	mōnstrāre	mōnstrātor	mōnstrātor
	plural	mōnstrāte	mōnstrātōte	mōnstrantō	mōnstrāminī	—	mōnstrantor
		presente	perfecto	futuro	presente	perfecto	futuro
infinitivos		mōnstrāre	mōnstrāvisse	mōnstrātūrus -a,-um esse	mōnstrārī	mōnstrātus -a,-um esse	mōnstrātum īrī
participios		mōnstrāns (mōnstrantis)	—	mōnstrātūrus -a,-um	—	mōnstrātus -a,-um	—
		gerundio			gerundivo	supino
		acusativo	genitivo	dativo/ablativo		acusativo	dativo/ablativo
		mōnstrandum	mōnstrandī	mōnstrandō	mōnstrandus -a,-um	mōnstrātum	mōnstrātū