hi
Español editar
hi | |
pronunciación (AFI) | [ˈi] |
silabación | hi |
acentuación | monosílaba |
longitud silábica | monosílaba |
rima | i |
Sustantivo masculino editar
Castellano antiguo editar
hi | |
pronunciación | falta agregar |
Adverbio de lugar editar
Catalán editar
hi | |
pronunciación (AFI) | [i] |
acentuación | monosílaba |
longitud silábica | monosílaba |
homófonos | i |
rima | i |
Etimología editar
Del catalán antiguo i, hic y y, y estos del latín hīc ("aquí") e ibī ("ahí").2
Adverbio de lugar editar
Francés editar
hi | |
pronunciación (AFI) | [i] |
homófonos | i, y |
Etimología editar
Del francés medio hy ("ji"), y este de origen onomatopéyico. Atestiguado desde 1480.3
Interjección editar
- 1
- ¡Ji!
Véase también editar
Inglés editar
hi | |
excepto Australia (AFI) | /haɪ/ ⓘ ⓘ ⓘ ⓘ ⓘ |
Australia (AFI) | /hɑɪ/ |
longitud silábica | monosílaba |
Etimología editar
Probablemente de hey.
Interjección editar
Japonés (romaji) editar
hi | |
pronunciación (AFI) | [çi] |
escrituras alternativas | 火4, ひ5, ヒ6 |
Etimología editar
Si puedes, incorpórala: ver cómo.
Sustantivo editar
- 1
- Fuego.
Compuestos editar
Latín editar
hī | |
clásico (AFI) | [hiː] |
rima | i |
Forma pronominal editar
- 1
- Forma del nominativo plural de hic.
Otomí del Valle del Mezquital editar
hi | |
pronunciación | falta agregar |
Etimología editar
Si puedes, incorpórala: ver cómo
Verbo editar
- 1
- Bañarse.
Provenzal antiguo editar
hi | |
pronunciación | falta agregar |
Pronombre relativo editar
Adverbio de lugar editar
Conjunción editar
Referencias y notas editar
- ↑ «hi», Diccionario de la lengua española (2001), 22.ª ed., Madrid: Real Academia Española, Asociación de Academias de la Lengua Española y Espasa.
- ↑ VV.AA. (1998) "hi". En: Gran diccionari de la llengua catalana. Barcelona: Institut d'Estudis Catalans
- ↑ VV. AA. (1932–1935). "hi". En: Dictionnaire de l'Académie Française. París: Hachette, octava edición
- ↑ kanji
- ↑ hiragana
- ↑ katakana