maritus
Latín editar
marītus | |
clásico (AFI) | [maˈriː.tʊs] |
rima | a.ri.tus |
Etimología editar
Del protoitálico *mareito-/*marīto- ("teniendo una mujer joven"), y este del protoindoeuropeo *mor-(e)i-/*mor-ih₂- ("mujer joven").1 Compárese el sánscrito márya ("hombre joven"), el avéstico clásico mairiia ("bribón", "canalla"), el bactriano μαρηγο (marēgo "sirviente"), el griego antiguo μεῖραξ (meîraks "niña" "niño"), el prusiano antiguo mergo ("muchacha", "sirvienta"), el lituano martì ("muchacha", "novia (sin hijos)") y mergà ("niña"), el galés morwyn ("niña", "muchacha", "virgen") y el córnico antiguo moroin ("niña", "muchacha", "virgen").1
Adjetivo editar
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | marītus | marīta | marītum | marītī | marītae | marīta |
Vocativo | marīte | marīta | marītum | marītī | marītae | marīta |
Acusativo | marītum | marītam | marītum | marītōs | marītās | marīta |
Genitivo | marītī | marītae | marītī | marītōrum | marītārum | marītōrum |
Dativo | marītō | marītae | marītō | marītīs | marītīs | marītīs |
Ablativo | marītō | marītā | marītō | marītīs | marītīs | marītīs |
- 2
- Matrimonial, de matrimonio, conyugal, nupcial.
- 3
- Atados, unidos.
- Uso: dícese de árboles y vides, las vides se atan a los árboles, y así las vides crecen con el arbol formando una unión
Sustantivo masculino editar
2.ª declinación (-us)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | marītus | marītī |
Vocativo | marīte | marītī |
Acusativo | marītum | marītōs |
Genitivo | marītī | marītōrum |
Dativo | marītō | marītīs |
Ablativo | marītō | marītīs |
- 5
- Pretendiente, novio.
- 6
- Macho.
- Uso: dícese de los animales
Referencias y notas editar
- ↑ 1,0 1,1 de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 365. ISBN 978-90-04-16797-1