minor
Inglés Editar
minor | |||
Received Pronunciation (AFI): | /ˈmʌɪ.nə/ | ||
General American (AFI): | /ˈmaɪ.nɚ/ | ||
Grafía alternativa: | minour (obsoleta) |
Etimología Editar
Del latín minor.
Adjetivo Editar
- 1
- Menor.
- 2
- Secundario.
Latín Editar
Etimología 1 Editar
minor | |
Clásico (AFI): | [ˈmɪ.nɔr] |
Audio (clásico) (aproximación)
Del protoitálico *minōs, y este del protoindoeuropeo *moih₁-u̯o- ("pequeño"), comparativo *meih₁-iōs-/*meih₁-is- ("menos").1 Compárese el sánscrito mināti ("dañar", "disminuir"), el griego antiguo μείων (meíōn) ("más pequeño"), el eslavo eclesiástico antiguo mъnjii ("más pequeño", "menos", "menor"), el tocario B maiwe ("pequeño", "joven") y el gótico 𐌼𐌹𐌽𐍃 (mins, "menos"), 𐌼𐌹𐌽𐌽𐌹𐌶𐌰 (minniza) ("más pequeño").1
Adjetivo Editar
3.ª declinación (de una terminación)
| ||||
Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|
Masculino Femenino |
Neutro | Masculino Femenino |
Neutro | |
Nominativo | minor | minus | minōrēs | minōra |
Vocativo | minor | minus | minōrēs | minōra |
Acusativo | minōrem | minus | minōrēs minōrīs |
minōra |
Genitivo | minōris | minōris | minōrum | minōrum |
Dativo | minōrī | minōrī | minōribus | minōribus |
Ablativo | minōre | minōre | minōribus | minōribus |
Etimología 2 Editar
minor | |
Clásico (AFI): | [ˈmɪ.nɔr] |
Verbo transitivo e intransitivo Editar
presente activo minor, presente infinitivo minārī, perfecto activo minātus sum. (deponente)
- 1
- Amenazar.
- 2
- Tener o tomar aire amenazador, levantarse con aire amenazador.
- Uso: literario
- 3
- Prometer generosamente, con orgullo.
- Uso: literario
Conjugación Editar
Flexión de minorprimera conjugación deponente
Referencias y notas Editar
- ↑ 1,0 1,1 de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 381/382. ISBN 978-90-04-16797-1