intuir
intuir | |
pronunciación (AFI) | [in̪ˈtwiɾ] [in̪.tuˈiɾ] |
silabación | in-tuir[1] |
acentuación | aguda |
longitud silábica | bisílaba |
rima | iɾ |
Etimología
editarDel latín intueor, intuērī ("observar, considerar"), compuesto de in ("en, dentro") y tueor, tuērī ('mirar').
Verbo transitivo
editar- 1
- Percibir o conocer una verdad o un concepto de un modo inmediato, íntimo, instantáneo y evidente, como con la visión.
- 2
- Adivinar, tener la sensación o impresión de que algo va a ocurrir o está sucediendo.
- Sinónimos: olfatearse, presentir.
- Relacionados: barruntar, conjeturar, deducir, imaginar, inferir, maliciar, oler, predecir, sentir, suponer, tincar, vislumbrar, corazonada, intuición, pálpito.
Conjugación
editarConjugación de intuir paradigma: construir (regular) [▲▼]
Formas no personales (verboides) | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Infinitivo | intuir | haber intuido | |||||
Gerundio | intuyendo | habiendo intuido | |||||
Participio | intuido | ||||||
Formas personales | |||||||
Modo indicativo | |||||||
yo | tú | vos | él, ella, usted | nosotros | vosotros | ustedes, ellos | |
Presente | yo intuyo | tú intuyes | vos intuís | él, ella, usted intuye | nosotros intuimos | vosotros intuís | ustedes, ellos intuyen |
Pretérito imperfecto | yo intuía | tú intuías | vos intuías | él, ella, usted intuía | nosotros intuíamos | vosotros intuíais | ustedes, ellos intuían |
Pretérito perfecto | yo intuí | tú intuiste | vos intuiste | él, ella, usted intuyó | nosotros intuimos | vosotros intuisteis | ustedes, ellos intuyeron |
Pretérito pluscuamperfecto | yo había intuido | tú habías intuido | vos habías intuido | él, ella, usted había intuido | nosotros habíamos intuido | vosotros habíais intuido | ustedes, ellos habían intuido |
Pretérito perfecto compuesto | yo he intuido | tú has intuido | vos has intuido | él, ella, usted ha intuido | nosotros hemos intuido | vosotros habéis intuido | ustedes, ellos han intuido |
Futuro | yo intuiré | tú intuirás | vos intuirás | él, ella, usted intuirá | nosotros intuiremos | vosotros intuiréis | ustedes, ellos intuirán |
Futuro compuesto | yo habré intuido | tú habrás intuido | vos habrás intuido | él, ella, usted habrá intuido | nosotros habremos intuido | vosotros habréis intuido | ustedes, ellos habrán intuido |
Pretérito anterior† | yo hube intuido | tú hubiste intuido | vos hubiste intuido | él, ella, usted hubo intuido | nosotros hubimos intuido | vosotros hubisteis intuido | ustedes, ellos hubieron intuido |
Modo condicional | |||||||
yo | tú | vos | él, ella, usted | nosotros | vosotros | ustedes, ellos | |
Condicional simple | yo intuiría | tú intuirías | vos intuirías | él, ella, usted intuiría | nosotros intuiríamos | vosotros intuiríais | ustedes, ellos intuirían |
Condicional compuesto | yo habría intuido | tú habrías intuido | vos habrías intuido | él, ella, usted habría intuido | nosotros habríamos intuido | vosotros habríais intuido | ustedes, ellos habrían intuido |
Modo subjuntivo | |||||||
que yo | que tú | que vos | que él, que ella, que usted | que nosotros | que vosotros | que ustedes, que ellos | |
Presente | que yo intuya | que tú intuyas | que vos intuyas, intuyás | que él, que ella, que usted intuya | que nosotros intuyamos | que vosotros intuyáis | que ustedes, que ellos intuyan |
Pretérito imperfecto | que yo intuyera, intuyese | que tú intuyeras, intuyeses | que vos intuyeras, intuyeses | que él, que ella, que usted intuyera, intuyese | que nosotros intuyéramos, intuyésemos | que vosotros intuyerais, intuyeseis | que ustedes, que ellos intuyeran, intuyesen |
Pretérito perfecto | que yo haya intuido | que tú hayas intuido | que vos hayas intuido | que él, que ella, que usted haya intuido | que nosotros hayamos intuido | que vosotros hayáis intuido | que ustedes, que ellos hayan intuido |
Pretérito pluscuamperfecto | que yo hubiera intuido, hubiese intuido | que tú hubieras intuido, hubieses intuido | que vos hubieras intuido, hubieses intuido | que él, que ella, que usted hubiera intuido, hubiese intuido | que nosotros hubiéramos intuido, hubiésemos intuido | que vosotros hubierais intuido, hubieseis intuido | que ustedes, que ellos hubieran intuido, hubiesen intuido |
Futuro† | que yo intuyere | que tú intuyeres | que vos intuyeres | que él, que ella, que usted intuyere | que nosotros intuyéremos | que vosotros intuyereis | que ustedes, que ellos intuyeren |
Futuro compuesto† | que yo hubiere intuido | que tú hubieres intuido | que vos hubieres intuido | que él, que ella, que usted hubiere intuido | que nosotros hubiéremos intuido | que vosotros hubiereis intuido | que ustedes, que ellos hubieren intuido |
Modo imperativo | |||||||
― | (tú) | (vos) | (usted) | (nosotros) | (vosotros) | (ustedes) | |
Presente | ― | (tú) intuye | (vos) intuí | (usted) intuya | (nosotros) intuyamos | (vosotros) intuid | (ustedes) intuyan |
Leyenda: † arcaico, x no normativo, PART se usa más como participio, ADJ se usa más como adjetivo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad | |||||||
Información adicional
editar- Derivados: intuición, intuicionismo, intuitivamente, intuitivismo, intuitivo, intuito.
Véase también
editarTraducciones
editarintuir | |
pronunciación (AFI) | [ĩ.tuˈiʀ] |
Etimología
editarDel latín intueor, intuērī ("observar, considerar").
Verbo transitivo
editar- 1
- Intuir (conocer de modo instantáneo, presentir).
- Relacionados: intuição, pressentir.
Conjugación
editarFlexión de intuirtercera conjugación, regular
Véase también
editarReferencias y notas
editar- ↑ Desde 1999 se recomienda considerar siempre diptongo, a efectos de acentuación gráfica, la combinación entre vocales cerradas “átonas” (/iu/, /ui/), o entre vocales cerradas con vocales abiertas ambas “átonas” (/ua/, /ei/, /io/, etc.). Esta recomendación se transforma en prescripción a partir de la reforma ortográfica de 2010, por lo que muchas palabras que se podían escribir con hiato deberán escribirse en diptongo. No obstante, esto no implica una proscripción en la pronunciación. Más información.